Temel ilkelerden biri, onarıcı “adalet” konusundaki geleneksel anlayış ve yaklaşımlarımızın geçiş dönemi bağlamında daha fazla geliştirilmeye ihtiyaç duyduğudur. Geçiş dönemi bağlamı aynı anda hem “mağdur” hem de “fail” olarak kabul edilebilecek birey ve gruplar arasındaki “bulanık sınırlarla” ilgilenmemizi gerektirmektedir. Bu gerçekliğin, suç ve hesap verebilirliği bir tarafa (birey veya gruplar), masumiyet ve telafiyi ise diğer tarafa yüklemeye çalışan adalet yaklaşımları bakımından sonuçları bulunmaktadır. Bu bağlamlar, aynı zamanda “çatışmadaki” merkezi rolü nedeniyle devletin de bir aktör olarak adalet kurgusuna dahil edilmesini gerektirmektedir. Dahası, bir ölçek sorunu söz konusudur. Zulme karışan insan sayısının artması, bir dizi taviz verilmesi gerektiğini işaret eder; kaynaklar (zaman, insan, mali) ise adaletin genellikle seçici bir süreç olduğunu ortaya koymaktadır. Kısacası, gelişmiş demokrasilerde onarıcı bir çerçeve kapsamında “normal” suça yanıt verirken kullanılan stratejilerin gelişmekte olan demokrasilerde gözden geçirilmesi gerekmektedir. Bu bölüm, daha kapsayıcı ve adil bir yaklaşım sunma yolunda gösterilmesi gereken çabalara ilişkin genel bir bakış sunmaktadır.