Yazarlar, resmi kurumların, sivil toplum örgütlerinin ve hayatta kalan mağdurlar için çalışan kurumların, Peru’da hakikat komisyonunun çalışmalarının ertesinde onarımlar için nasıl mücadele verdikleri konusundaki gözlemlerini paylaşıyor ve geçiş dönemi adaletine yönelik önemli teorik varsayımların tahlilini yapıyorlar: resmi bir kuruma hakikati anlatmanın, hayatta kalan mağdurun kendi iyileşme sürecine yardımcı mı yoksa engelleyici mi olduğunu ve mağdurların bu tanıklıkları anlatırken devletten belli taleplerde bulunup bulunmadıklarını inceliyorlar. Yazarlar, tanıklıkların anlatılmasının katartik etkileri olabileceği gibi, bu anlatım sürecinin somut olarak atılacak adımlarla devam ettirilmesi gereğinin altını çiziyorlar.