Soğuk Savaş sonrası barış inşası, demokrasi, yönetişim, kalkınma ve güvenlik konusu haline getirmeyle ilgili bir dizi sürecin sorunsuz işleyişi ile giderek daha fazla örtüşmektedir. Bununla birlikte, bu yaklaşımlara yönelik eleştiriler, bu yaklaşımların liberal-demokratik normlarına odaklanma ve onların altında yatan süreçsel mantıkları görmezden gelme eğilimindedir. Bu makale, barış inşasına ilişkin sürecin iki yönünü sorunsallaştırıyor: günlük beşeri faaliyeti barışın dayandığı temel olarak kabulü ve şiddeti süreç karşıtı olarak inşa etmesi. Amacı, barış inşası bağlamında uluslararası ve yerel aktörler arasındaki karmaşık ilişkiyi anlamak için bir araç olarak süreç eleştirisini sunmak ve böylece “liberal barış” tartışmasını zenginleştirmektir. Arendt, Deleuze ve Guattari’ninki de dahil olmak üzere normatif siyaset teorisinden yararlanan makale, bu iki meselenin ortaya çıkardığı sorunların çağdaş barış inşası ile ilgili bir dizi endişeyi açıklamaya nasıl yardımcı olabileceğini ve süreçsel mantığa bu denli bağımlı olmayan veya onları bozan eylemlere karşı olmayan barış biçimleri tasavvur etmek için başlangıç noktaları sağlayabileceğini aslında barışın radikal olarak farklı versiyonlarını gerçekleştirme girişimleri olabileceğini göstermektedir. Bunu yaparken, mevcut “liberal barış” eleştirilerinin sunduğu perspektifleri genişletir ve zenginleştirir.

Anahtar Kelimeler: Hannah Arendt, barış, süreç